Dziś wpis szybki jak struś pędziwiatr ;) W imię zasady, że czasem prościej i lepiej zrobić cokolwiek, niż pieścić w myślach szczegóły większego przedsięwzięcia, prezentuję bardzo, ale to bardzo leniwe kosmetyczne DIY.
Ot, coś, do czego nie trzeba ani specjalnych składników ani dużo czasu ani wielkich umiejętności:
Peeling kawowo-kokosowo-cynamonowy
Nie wiem, czy o tym kiedyś pisałam, ale zdarza mi się czasem grać w konkursach. I tak, pewnego razu moje zasoby kosmetyczne powiększyły się o zestaw peelingów kawowych BodyBoom. Podsumowując: kawa, mikro ilość olejku i dużo zapachu. Niezły produkt (robi, co powinien), ale totalnie nie wart tej kasy (tu upraszam o wyrozumiałość, zarabiam mało, a pieniądze przepuszczać lubię głównie na perfumy ;) Jeśli ktoś myśli podobnie i chce coś podobnego ukręcić, zapraszam!
Składniki sypkie umieszczamy w słoiku warstwami (im cieńsze, tym ładniejsze) w kolejności: kawa, kokos, cynamon [powtórka razy x]. Każdą z warstw lekko skrapiamy olejem. Tak, tak, to wszystko ;)
Z racji tego, że nie ma wody, która ułatwia kokosowi psucie się, a cynamon lekko konserwuje, peeling w temperaturze pokojowej trzyma się ok. 10 dni, a w cieplejszej łazience - tydzień. W lodówce przetrwa jeszcze dłużej.
W kolejnym wpisie powracam z tematem olejków eterycznych - tym razem prześledzimy, jak dobrać coś dla siebie.
Wesołych Świąt!
Sporo ostatnio było postów lekkich i przyjemnych. ,,Saga" o olejkach eterycznych może momentami taka nie być, chociaż będę się starać ;) We wstępie dość powiedzieć, że olejki eteryczne to jedne z najciekawszych substancji stosowanych do produkcji kosmetyków i perfum. Dlaczego? Jak dla mnie, jest tak, ponieważ:
-olejki eteryczne są koncentratem wielu substancji, bogatą ucztą chemii organicznej (nawet wykwalifikowany chemik, po analizie wykonanej dobrym sprzętem, z dostępem do sporej bazy danych, niekoniecznie rozpozna wszystkie składniki, które tworzą taki olejek)
-mają niesamowite, czasem naprawdę piękne zapachy
-wywieraja silne działanie na skórę (nie na skórę też, ale nie zaleca się stosować ich doustnie i/lub namiętnie wdychać ;)
-sporo z nich ma właściwości bakteriobójcze, więc w jakiejś mierze można nimi zakonserwować kosmetyk
Czym jest olejek eteryczny?
Dobre pytanie ;) Pachnącą, szybko parującą cieczą, otrzymaną z różnych części roślin. Może pochodzić z destylacji z parą wodną, może być też ekstraktem (w sensie: produktem ekstrakcji, bo nie każdy ekstrakt roślinny to olejek eteryczny). O samych destylacjach i ekstrakcjach mogłabym pisać do pojutrza, ale przecież nie o tym miał być wpis ;) Grunt, że wiemy, że z roślin, że dobrze paruje, mocno przemawia do zmysłu węchu i że to mieszanina ciekawych związków (czyli m.in. terpenów, aldehydów, kwasów, fenoli, estrów eterów i innych)
Na pierwszy ogień w ruch idą kwestie podstawowe: związane z bezpieczeństwem stosowania. Bo o bezpieczeństwie trzeba wspomnieć od razu. Z grubsza, każdy z nas wie, że olejków nie zaleca się bezpośrednio na skórę, że nie zaleca się kobietom w ciąży, dzieciom, że nie zaleca się doustnie. Wyjaśnijmy sobie, czemu tak jest:
To, czy coś nam zaszkodzi, zależy od tego, ile tego zjemy/użyjemy na skórę. Olejki eteryczne to nic innego, jak esencja tego, co siedzi w roślinie. Bez zdrewniałych części, bez zielonych soków, bez wody i wypełniaczy. Czy zjedzenie kilku kilogramów ziół mogłoby być zupełnie obojętne dla zdrowia? Powiecie: ,,przeciez nikt tu nie mówi o jedzeniu, tylko wcieraniu w skórę". Macie rację, ale tylko częściowo. Składniki olejków dostają się do naszego organizmu nie tylko przez połknięcie, ale także przez skórę i kiedy je wdychamy.
Olejek - chemiczne i toksykologiczne tabu
W olejku eterycznym mamy na ogół sporo związków, zwykle liczymy je w dziesiątkach lub setkach. Łatwo się domyślić, że część z nich wzbudzi większe zainteresowanie badaczy, a część zostanie odłożona do zbadania ,,na później".
Załóżmy, że interesują nas terpeny. W tej grupie znajdziemy terpeny iście ,,celebryckie" (szczególnie te zawarte w konopiach ;), a są też takie, które nie maja nazwy i których struktura nie została dokładnie poznana ani opisana.
To, że sami nie wiemy, co siedzi w olejku eterycznym, daje do myślenia.To trochę tak, jak byśmy wpadli do apteki i poprosi o białą tabletkę. Nie ma etykiety, nie ma danych, nie ma informacji co i jak. Ale podejdźmy do sprawy ze spokojem - ten przypadek to związki, których w popularnych olejkach jest naprawdę niewiele - pozostałe znamy nieźle.
Co wiemy o składnikach olejków?
Część wywiera niewielkie działanie na nasz organizm, natomiast część jest dla niego bezlitosna. Pamiętacie, kiedy pisałam o dawce LD 50? Wartość LD 50, służy do tego, żeby określić, jak toksyczny jest związek. W przybliżeniu informuje, że połowa istot wykorzystanych do badań, nie przeżyła kontaktu z podaną dawką związku/substancji. Podaje się ją w mg/kg masy ciała. Ogółem, jeśli ta wartość jest mniejsza niż 200mg/kg masy ciała, to uważa się, że substancja jest toksyczna, a jeśli jest większa i mieści się między 200 a 2000mg/kg masy ciała, to określamy ją ,,tylko" szkodliwą.
No to zerknijmy na tę skromną infografikę z paroma przykładowymi związkami zawartymi w olejkach eterycznych:
[tym razem grafika mojego autorstwa, ale gdyby ktoś chciał sam zerknąć do bazy, zapraszam: TU, TU, TU, TU, TU i TU]
Trzeba przyznać, że wartości LD50 plasują się bardzo różnie. Od toksycznego tujonu po nie(klasyfikowany jako)szkodliwy limonen.
Dawki w tabeli są podane dla myszy lub szczurów, natomiast zapisane ponizej działanie dotyczy już organizmu człowieka. Wszystkie są podane dla pojedycznych związków, jak się domyślacie, sprawa komplikuje się, kiedy w olejku mamy ich kilkadziesiąt...
Część olejków ma działanie kancerogenne (tych nie dopuszcza się do stosowania w kosmetykach), część wpływa na gospodarkę hormonalną, jeszcze inne na to, co dzieje się na skórze.
Lubicie zapach cytrusów? Uważajcie na nie w kosmetykach do twarzy lub
kiedy macie bardzo wrażliwą skórę. Produkty utleniania limonenu mają
silny potencjał drażniący, a dodatkowo, w połączeniu z promieniami
słonecznymi mogą powodować przebarwienia. Nie polecam także cytrusów (poza mandarynką) do kąpieli czy po peelingu - naskórek, z którego dopiero co zmyliśmy ochronne sebum, prawdopodobnie zaprotestuje.
To może inny przykład. Kojarzycie nasiona chia, prawda? Szałwia hiszpańska, mimo, że uznana za superfood, jest odradzana osobom z problemami hormonalnymi lub ciężarnym. Również używanie olejku szałwiowego niekoniecznie przysłuży się w ciąży lub osobom cierpiącym na schorzenia hormonalnie przebiegające z nadmiernym wydzielaniem estrogenu.
Jakieś ogólne zasady?
1. Z umiarem. Olejek eteryczny do kąpieli, masażu, kosmetyków do twarzy, pasty do zębów i dodany do inhalacji? Jeśli tak własnie wygląda u Ciebie pielęgnacyjna codzienność, wiedz, że możesz sobie zaszkodzić.
2. Rozcieńczone. 20 kropli na 100ml olejku bazowego wystarczy.
4. Nie dla dzieci. Dzieci sa małe, niewiele ważą i mają małe wątróbki. Znacznie łatwiej je zatruć monoterpenami.
5. Jeśli masz powazne problemy zdrowotne (rak, epilepsja, choroby nerek, wątroby i układu nerwowego), ustal to z lekarzem i zwiększaj sam swoją wiedzę. Co nieco o wpływie olejków na epilepsję znajdziesz na przykład TUTAJ, a na różnego rodzaju nowotwory TUTAJ. Zawsze jest to jakaś podstawa, żeby zagadać z medykiem. A co z gotowymi kosmetykami?
Wszystkie te fakty wpływają na decyzje, że niektóre olejki nie powinny być stosowane wcale w perfumach i kosmetykach, a część może, ale z dość restrykcyjnym limitem. Czy kojarzycie instytucję o nazwie International Fragrance Association (IFRA)? To ci, którzy dbają o bezpieczeństwo składu substancji zapachowych. W związku z tą dbałością nie możemy np. spotkać w handlu kosmetyków z naturalnym olejkiem eterycznym z werbeny (podrażnia) lub drzewa cade (jest rakotwórczy), a tylko bezpiecznymi związkami, które naśladują zapach tych roślin. Ale nie tylko IFRA bez sentymentów ,,przetrzepuje" składniki. Robi to także Naukowy Kosmitet do Spraw Bezpieczeństwa Konsumentów. Dodatkowo, każdy kosmetyk przed wprowadzeniem na rynek jest oceniany pod kątem bezpieczeństwa stosowania przez osobę safety assesora. Jeśli więc chodzi o gotowe kosmetyki, o ile używamy ich zgodnie z
przeznaczeniem i zalecaną częstotliwością, możemy spać spokojnie.
Tak sobie teraz myślę, że całość posta zabrzmiała może trochę złowieszczo, ale kolejna część na pewno wniesie więcej optymizmu. W końcu to, co skuteczne musi być traktowane poważnie. A skuteczność lejków eterycznych jest więcej niż dobra.
Sezon na nagietki powoli dobiega końca i pogania, żeby coś jeszcze z nich wycisnąć. Czy warto? Oczywiście! Nagietek jest bogaty nie tylko w przeciwutleniacze, ale przede wszystkim świetnie działa na gojenie się ran i wpływa na odnowę naskórka. Można potraktować go w sposób tradycyjny, smażąc bogate maści, ale o tym innym razem. Dziś przychodzę z przepisami bardzo prostymi, które wymagają minimum czasu i umiejętności.
Macerat nagietkowy na zimno
Potrzebujemy do niego dwóch składników:
-kwiatów nagietka
-oleju słonecznikowego (lub innego rafinowanego - moja cera lubi ten)
To właściwie najłatwiejszy do zrobienia z moich ukochanych kosmetyków. Kwiaty nagietka wrzucamy do słoika i zalewamy olejem słonecznikowym (olej musi przykryć kwiaty). Odstawiamy na parapet i dwa razy dziennie porządnie wstrząsamy. Olej będzie stopniowo nabierał pomarańczowego koloru, a wraz z nim, wielu cennych dla cery substancji. Po dwóch tygodniach odcedzamy kwiaty za pomocą sitka, a olej zlewamy do ciemnej butelki i przechowujemy w lodówce. Można go używać samodzielnie albo przyrządzić na jego bazie krem.
UWAGA: Najwięcej dobroci uzyskamy krojąc nagietek na drobne części. Ja jednak pozostawiłam kwiaty w całości, żeby wykorzystać je w kolejnym przepisie do dekoracji.
Żelo-pianko-galaretki do mycia
Do ich wykonania potrzebne będą:
-kwiaty nagietka
-żelatyna (2 łyżki) lub agar
-żel pod prysznic (lub samodzielny detergent np. Coco glucoside lub ,,czym chata bogata")
-woda (3/4 szklanki)
Zaczynamy od przygotowania foremek. W każdej z nich układamy na dnie kwiatek (przodem do dołu).
Żelatynę lub agar rozrabiamy w rondelku w wodzie (ja robię to w ten sposób, że żelatynę w proszku wrzucam do zimnej wody, czekam 5 minut, aż lekko napęcznieje, tworząc grudkowaty żel i dopiero wtedy lekko ogrzewam na palniku - rozpuszcza się znaacznie szybciej niż we wrzątku). Później dodaję 3-4 łyżki żelu pod prysznic i dokładnie mieszam (a właściwie robi to moja córcia, która kwiatowe galaretki wprost uwielbia: zarówno przyrządzać, jak używać). Lekko spieniamy zawartość naczynia. Do każdej foremki staramy się wlać trochę klarownego płynu i trochę pianki. Odstawiamy w chłodne miejsce aż wystygnie i stężeje, a następnie wyjmujemy i możemy się myć.
Nawiasem mówiąc, przepis na te galaretki jest bardzo wdzięczny przy dzieciakach, które lubią robić i dekorować myjadełka, ale niespecjalnie radzą sobie z masą mydlaną.
Są kosmetyki przy których można wyzionąć ducha (bez obaw, w przenośni ;) zanim dotrze się do denka. Wydają się nigdy nie kończyć, a dla mnie osobiście najgorsze jest to, gdy są wyjątkowe w swojej nijakości.
Co z takim zrobić?
Ja robię to:
Balsam, który fenomenalnie wygładza, zmniejsza cellulit i pomaga opanować rogowacenie przymieszkowe
Tuning balsamu jest prosty wprost banalnie. Potrzebujemy czegoś do mieszania i dwóch składników (opcjonalnie trzech).
Szykujemy sobie kawę rozpuszczalną w saszetce (lub w wersji na bogato - kofeinę) oraz mocznik.
Mocznik, obecny w sporym stężeniu ułatwi usunięcie zrogowaciałego naskórka - szorstkie łokcie czy kolana nie mają z nim szans, łagodzi zmiany na skórze związane z rogowaceniem przymieszkowym (czyli charakterystyczne kropki-górki), zmniejsza też tendencję do wrastania wydepilowanych włosów. Dodam, że gładkość i miękkość skóry jest przy jego regularnym używaniu wręcz imponująca.
Kawa w naszym balsamie będzie źródłem kofeiny pobudzającej krążenie. Więcej możecie poczytać o niej tutaj. Dzięki jej obecności możliwe jest pobudzenie krążenia, a więc zmniejszenie cellulitu oraz usunięcie opuchlizny z nóg.
Można też pokusić się o odrobinę błysku. Połyskująca delikatnie mika (lub nawet cień czy rozświetlacz, który Wam się pokruszył, byle nie przeterminowany) sprawi, ze balsam będzie przy okazji takim bb-oszustem, dzięki któremu skóra wyda się jeszcze gładsza. Do wykonania potrzebujemy:
-balsamu, który się nie spisuje (200ml)
-małej saszetki kawy rozpuszczalnej (lub 0,5g kofeiny)
-2 łyżek stołowych mocznika
-miki lub połyskującego cienia czy rozświetlacza (5g)
-coś do wymieszania, wystarczy metalowa łyżeczka
Jak się za to zabrać?
Ja zaczynam od dokładnego pokruszenia łyżeczką cienia lub rozświetlacza (oczywiście robicie to, jeśli się na niego zdecydujecie). Ten składnik miesza się z balsamem najgorzej, ale drobno rozkruszony i wstępnie wymieszany z niewielką ilością balsamu, bez problemu połączy się już z resztą.
Dalej wsypujemy mocznik. Całość balsamu pewnie zrobi się wtedy chłodna i trochę rzadsza. Dzieje się tak dlatego, że mocznik dość mocno wpływa na wiązania wodorowe obecne w rozmaitych koloidach, wiec zmiana struktury nie obędzie się bez zmiany konsystencji. Dalej czas na kawę. Jeśli mamy większe granulki, to po wsypaniu polecam poczekać dłuższą chwilę (np. kwadrans) - zmiękną i będzie je łatwiej wmieszać. Mieszamy do momentu, kiedy całość stanie się jednolita.
Mnie jest znacznie łatwiej doczekać teraz do denka. A jakie są Wasze sposoby na nielubiany balsam?
Zazwyczaj w przypadku koncernowych kosmetyków mam tak, że stoję, myślę i nic mnie nie urzeka, ostatnio jednak w drogeriach pojawiły się trzy serie, których bardzo chciałam spróbować. Garnier, L'Oreal i Nivea wprowadziły wprawdzie więcej nowości, wybrałam jednak te przeznaczone z definicji do suchych, problematycznych włosów: szampon i maskę Fructis Oil Repair 3 Butter, szampon i balsam Botanicals Fresh Care z olejem z krokosza oraz szampon i odżywkę Nivea Hairmilk w wersji do cienkich włosów. Z tą ostatnią pozycją to właściwie dopasowanie połowiczne - moje włosy mają zróżnicowaną grubość. Te przy twarzy i z przodu, aż do czubka głowy to cieniutkie, słabe i przezroczyste niteczki, natomiast za uszami i nad karkiem - prawdziwe druty. Uznałam, że te pierwsze są większym wyzwaniem i... chyba faktycznie są ;)
Przedstawię pokrótce każdą serię, swoje oczekiwania i to, co dzieje się na włosach.
Zacznijmy od...
Nivea Hairmilk
Obietnice krążą wokół regeneracji bez obciążania i pielęgnacji pełnej protein mleka. Jak to zwykle bywa, INCI widzi sprawę nieco inaczej:
emolienty antystatyki i substancje kondycjonujące substancje pomocnicze (modyfikują konsystencję, pH, zapach, konserwują) proteiny humektanty inne substancje czynne Mamy odżywkę ze sporą ilością emolientów, kondycjonerów oraz jednym rodzajem protein i panthenolem. Całość jak najbardziej zgodna z filozofią włosową Nivea ;) Włosy powinny być po niej miękkie i zdysyplinowane. I u mnie tak właśnie jest, ale nawet nie rozważm opcji, żeby używać tej serii co mycie.
Czemu?
Jeśli te kosmetyki są faktycznie dopasowane do cienkich włosów, to wersja do grubych musidostać tytuł ,,Obciążenie roku 2017". Nie twierdzę, że odżywka jest zła: dałabym jej mocne 4, bo ładnie wygładza i dyscyplinuje, co przy zniszczonych lub wysokoporowatych włosach potrafi się przydać. Włosy są po niej bardzo gładziutkie i mięciutkie, prostują się i trudniej łapią kształt po np. koczku czy warkoczu. Dyskutowałabym może, czy ucieszą się z niej cienkie kosmyki, ale w sumie nie trzeba nakładać jej wysoko, a można wręcz na same końce. Ale szampon wywołuje taki facepalm, że dosłownie ręka przyrasta mi do twarzy! Jeśli nawet moje supersuche włosy po nim klapnęły, zmniejszyły objętość i przetłuściły się po jednym dniu, to każde inne tym bardziej...
Fructis Oil Repair 3 Butter
Fructis ze swoim hasłem: ,,mocniejsze, miękkie i lśniące włosy aż po same końce" zawsze trafiał prosto w sedno moich wysokoporowatych marzeń. I chociaż jeśli chodzi o estetykę opakowań, najchętniej trzymałabym je w piwnicy, poza zasięgiem wzroku, to niejedną butelkę Fructisa w życiu zużyłam i wychodzi na to, że niejedną zużyję ;) Trafia do mnie zapach, trafia do mnie łatwiejsze rozczesywanie, super dostępność i to, że lubi się z intensywnymi kolorami koloryzacji zmywalnej (niebieski ani róż nie blakną przy nim ani nie szarzeją). Szampon jest w porzadku, moim zdaniem niczym nie różni się od dowolnego Fructisa, jakiego używałam (bo wszystkie są bliźniaczo podobne). Skład maski przedstawia się następująco:
emolienty antystatyki i substancje kondycjonujące substancje pomocnicze (modyfikują konsystencję, pH, zapach, konserwują) proteiny humektanty inne substancje czynne
Klasyczna baza emulgująco-kondycjonująca plus dociążające oleje, niacynamid (witamina B3), który łagodzi przeboje ze skórą głowy i ekstrakt z trzciny cukrowej, pod którym to pojęciem mamy zapewne ukryty cukier (ma właściwości nawilżające). Możecie nie zgadzać się z tym, że Hydroxypropyltrimonium Lemon Protein to według mnie kondycjoner, ale zawsze będę uważała, że sercem tworów tego typu jest czwartorzędowy kation amoniowy, który uwielbia włosy i chętnie się do nich przyłącza. Możecie się też zastanawiać po co o tym piszę, ale poza nerdowskim zacięciem jest to pozytywna informacja dla osób, których włosy nie lubią się z proteinami.
Może i moje pierwsze wrażenie jest niezłe. Po paru użyciach jednak czuję się trochę jak atakowana kokosem. Dokładnie tak:
Nie rozumiem fenomenu oleju kokosowego w kosmetykach do suchych włosów. Kiedy używam zbyt czesto, jest puch. Tu jest ten sam problem, choć ogólnie nowy Fructis to całkiem fajna maska jak na koncernówkę. Nie obciąża, ale dociąża, wygładza (stosowany z przerwami), zmiękcza. Smuci natomiast , że u mnie nici ze wspomnianego połysku (ale nie z kokosem takie numery).
Botanicals Fresh Care, Bogate odzywienie, Balsam z krokoszem
Ooooo, ta seria mnie naprawdę zaciekawiła. Bardzo ładne etykiety (o ile Fructisy trzymałabym w piwnicy, o tyle dotychczasowo używane produkty L'Oreal bodaj w piwnicy sąsiada...), opakowania z tworzywa z recyklingu, obietnice pięknego zapachu... I jakie spektakularne rozczarowanie, chciałoby się rzec. To znaczy, rozczarowanie balsamem, bo szampon to typowe myjadło L'Oreal, całkiem niezłe. Ale zacznijmy od początku. Spójrzmy na skład balsamu:
emolienty antystatyki i substancje kondycjonujące substancje pomocnicze (modyfikują konsystencję, pH, zapach, konserwują) proteiny humektanty inne substancje czynne
Olej z krokosza nazwy dumnie szoruje tyły składu ;) Skład jest typowo emolientowy, no i w przeciwieństwie do Fructisa olej kokosowy, który średnio mi pasuje, jest troszkę niżej w składzie. Powinno być fajnie, powinno być dociążenie, włosy połyskujące, ujarzmione. Ech, nic bardziej mylnego: nie ma w nich życia, układają się tak sobie, połysku brak.Rozczesywanie jest prostsze, a włosy miększe, ale nic poza tym. W dodatku na dłuższą metę alkohol izopropylowy podsusza mi włosy. Gdyby tego było mało, sprawia, że szybciej blaknie mi niebieska farba na końcówkach. Aha, jeszcze obiecany piękny zapach ;) Jak na L'Oreal nie jest źle, ale cudów się lepiej się nie spodziewać ;) To kto wygrywa?
Według mnie najłatwiej wytypować przegranego ;) Szczerze powiedziawszy, Fructis i Nivea idą łeb w łeb. Fructis na pewno wygrywa, gdyby porównać też szampony, ale co do maski/odżywki, moje wiecznie suche, matowe i niedociążone włosy polubiły bardziej Nivea Hairmilk. A jakie nowości u Was?
Fenomen bezzapachowego kosmetyku jest naprawdę potężny. Z jednej strony, spytani o kosmetyki dla dzieci czy alergików jednym tchem powiemy, że ma być bezpieczny, najlepiej naturalny, nie zawierać kilku określonych składników i być bezzapachowy właśnie. Z drugiej, rzadko spotyka się kosmetyki bez dodatków zapachowych i chyba jeszcze rzadziej - takie, które nie pachną.
Postanowiłam napisać co nieco o przyczynach tego stanu rzeczy. Co sprawia, że kosmetyki mają zapach i po co właściwie dodaje się kompozycji zapachowej?
Źródła zapachu
Najbardziej oczywistym jest kompozycja zapachowa, w składzie kosmetyku występująca jako Parfum lub Fragrance. Co ciekawe, najczęściej nie służy przekształceniu neutralnego kosmetyku w przyjemnie pachnący. Może i dominuje nad pozostałymi źródłami zapachu, nie znaczy to jednak, że kosmetyk pachnie wyłącznie jej składnikami. Mało tego, czasem i tak bardziej zwracamy uwagę na to, co ma zamaskować ;) Co dokładnie? Przedstawię Wam pokrótce składniki kosmetyków, które wodzą nas za nos:
Oleje i masła - zwłaszcza nierafinowane
Oleje i masła to świetne emolienty, więc każdy chętnie wypatruje ich w składzie. Niektóre z nich mocno pachną. Bywa, że błogo i rajsko - np. olej kokosowy lub masło kakaowe, ale są i ciemne oblicza olejów. Zacznijmy łagodnie - olej konopny ma wyczuwalny trawiasty zapaszek. Ten z pestek dyni również pachnie charakterystycznie, kojarząc się lekko z nieświeżym pomieszczeniem. Mnie to osobiście ani trochę nie wadzi, ale... co np. zrobić z takim ,,śmierdzielem" jak olej rokitnikowy? Poza tym, że dostarcza skórze wielu cennych substancji, ma też inne unikalne cechy: jeśli idzie o woń, to jednym osobom kojarzy się z wymiocinami, a innym z rozpuszczalnikiem lub rozkładem.
Wyciągi ziołowe i soki
Sprawa przedstawia się bardzo podobnie, kiedy zastanowić się nad wyciągami i olejkami z ziół. Bywa, że ich zapach jest obiektywnie bardzo przyjemny: sama bardzo lubię rumianek czy miętę. Pewnym wyzwaniem jest jednak komponowanie wyciągów i olejków ze sobą - zestaw, który fantastycznie uzupełnia się w pielęgnacji skóry, nie musi już wcale harmonijnie zgrywać się zapachem. Szczególnie, jeśli w kosmetyku mamy też inne składniki dostarczające wrażeń dla nosa.
Są też składniki o woni, która wprawdzie nie jest ani natarczywa ani przykra, ale zupełnie nie pasuje charakterem do kosmetyku.
Zwróciłyście kiedyś uwagę na charakterystyczny zapach soku z aloesu? Niejednokrotnie kosmetyki z jego zawartością zbierają cięgi za zapach - kwaskowy, lekko sfermentowany, czasem nawet obrywa się mu za ,,chemiczne" konotacje. Albo ekstrakt z brzozy, który ludzie określają jako ,,ziółka na przeczyszczenie", względnie ,,popołudnie spędzone z kosiarką". Pokrzywa, skrzyp, algi morskie... W zasadzie można wyliczać w nieskończoność, a każdy wskazałby swojego antyulubieńca ;)
Związki czynne wyodrębnione z ziół
To jeszcze inna liga. Jeśli destylujemy części roślin lub przyrządzamy z nich ekstrakt, w celu wydobycia jednego konkretnego związku, który ma interesujące pielęgnacyjne lub lecznicze właściwości, to otrzymujemy coś, co pachnie dziwnie i obco. W róslinie mamy wiele związków zapachowych, które mu wtórują, a kiedy jest sam i w znacznie większym stężeniu, potrafi zupełnie zaskoczyć. Konkretny, wydobyty z rośliny terpen potrafi zachwycić perfumeryjnym charakterem, ale też zrazić apteczną surowością. Warto być przygotowanym na to, że nie wszystko, co wzięte z natury urzeka łagodnością i naturalnością olfaktoryczną. Hydrolizaty białek oraz aminokwasy i peptydy
A to już związki przy których przykry zapach to chleb powszedni. Gdyby jeszcze tak pachniały chlebem... ;) Ale nie, tutaj pojawi się szereg skojarzeń zwierzęcych: z potem, moczem i mięsem oraz nieco łagodniej: przyprawami lub świdrującym zapachem siarki. Do tego zapach jest intensywny, więc żeby zmniejszyć złe wrażenie trzeba się nieźle nastarać.
Konserwanty
Ale w moim osobistym rankingu składników wykręcających nos na samiutkim czele są konserwanty. Związki chemiczne są interesująco skonstruowane: wraz z właściwością zabijania drobnoustrojów, wysyłają też często komunikat zapachowy (w tej książce czytałam o badaniach, które dowiodły występowania związku między ilością pachnących przypraw w tradycyjnych daniach, a średnią temperaturą w kraju ich pochodzenia). Istnieją konserwanty naturalne, szczególnie olejki eterycze - ich zapach przeważnie odbieramy jako przyjemny. Jest też ciemniejsza strona konserwowania kosmetyków - cała reszta. Konserwanty śmierdzą. Śmierdzą tak, że laik od razu użyje sformułowania ,,sama chemia" wąhając którykolwiek z nich ;) W dużym uproszczeniu, czy na warsztat pójdą wyjątkowo nielubiane obecnie parabeny, czy darzony lepszym postrzeganiem alkohol benzylowy lub fenoeksyetanol, poczujemy coś, co porównamy do benzenu (czyli znowu wiele osób określi je ,,rozpuszczalnikiem"). Do tego już w małym stężeniu są wstrętnie intensywne. Wyjątków mamy niewiele, do głowy przychodzi mi w zasadzie tylko sorbinian potasu, z którego chętnie korzysta też przemysł spożywczy, sól i alkohol etylowy. Niestety, mają też wady, które w kosmetykach mocno dają o sobie znać (sorbiniany podrażniają, a sól i alkohol wysuszają skórę). A ponieważ konserwowany jest każdy kosmetyk, zamaskowanie zapachu substancji konserwującej jest bodaj najtrudniejszym zadaniem przed którym staje producent.
Nie pachnieć, czyli...
...zrezygnować z wielu składników? Nie chcę od razu stwierdzić, że tak właśnie jest, ale lwia cześć kosmetyków, które nie pachną, to w telegraficznym skrócie miks parafiny i silikonów, ewentualnie lekko doprawiony masłem shea (tak, piję do marek aptecznych o francuskim pochodzeniu ;) Nie mówię, że nie używam takich kosmetyków, przeciwnie, kilka bardzo sobie chwalę. Podobnie jak chwalę sobie niektóre koncernówki, kosmetyki niszowe, naturalne i z własnej kuchni. Ale jeśli chodzi o zapach, przyznam, że nie umiem się przemóc i wolę jego brak niż kakofoniczny atak olejków eteryczych albo z innej beczki: budyniowej czekolady. Każdy ma jednak inny gust i myślę, że kluczem w podejściu do zapachów jest świadomość skąd one
się biorą i że nie każdy z ich świadczy o czymś podejrzanym (np.
zepsuciu kosmetyku czy sztucznych dodatkach).
Co jednak lubię najbardziej?
Ano, umiar. Szczególnie umiar w kombinowaniu. Jeśli używam kremu ziołowego, nie musimy robić z niego perfum, niech sobie tymi ziołami (i nawet rokitnikiem ;) pachnie, chciałoby się rzec, na zdrowie ;)
A Wy lubicie zapach czy jego brak? Jaki kosmetyk najbardziej z tego względu lubicie, a który przyprawia Was o ciarki?
Wycieczki są fajne same w sobie, ale zawsze doceniam dwa bonusy: jedzenie i kosmetyki. O ile z jedzeniem bywa tak, że stołuje nas ktoś, kogo nastawienie na turystę pozostawia trochę do życzenia, o tyle w drogerii zawsze jestem dobrze obsłużona i jest mnóstwo uśmiechu i śmiechów, nawet (albo i szczególnie) jeśli nie znam języka ;)
W Lizbonie, w której byliśmy na początku czerwca, też postanowiłam sprawić sobie mały zestaw. Kusiły mnie wprawdzie niedostępne w Polsce serie kosmetyków NaturVital (słonecznikowa oraz dla brunetek) , Tressemme i Ultra Doux, ale zwyciężyła ciekawość tego, co lokalne. Kosmetyki, które wybrałam to niskobudżetowe, nie udające koncernówek i profesjonalnych serii produkty wytworzone w Portugalii. I ciekawe są faktycznie, chociaż może nie do końca dopasowane do moich włosów ;)
Oleju ze słodkich migdałów obszernie przedstawiać nie będę, napomknę za to, że on akurat nie pochodzi z drogerii, a z marketu (Pingo Doce, 1 euro ;).
Szampon to łagodne myjadło z glikozydem laurylowym (tj. kokosowym) w roli głównej. Są jeszcze dwa detergenty (ale bez Cocamidopropyl betaine, co jest małym fenomenem), a tuż po nich wyciąg z alg. Pieni się słabo, ale myje nieźle. Olej mu niestraszny, podobnie, jak sebum, co najwyżej nie ruszyłby stylizatorów. Do tego producent postarał się, żeby zapach był naturalny, ale nie naturalistyczny. Jest dobrze, następnym razem nastawiam się na kilka portugalskich szamponów ;) Poniżej dorzucam zdjęcie składu:
Odżywka natomiast trochę mi podpadła i nie chodzi o silikony, których nie unikam, tylko o znienawidzony alcohol denat. Wiem, że sporo osób nie zauważa różnicy, ale sama mam od urodzenia włosy specjalnej troski, więc nałożyłam ją dosłownie na pięć minut. Na tyle, by ułatwić roczesywanie i trochę dociążyć wystarczyło. Poniżej skład:
Ale to nie koniec ;) Bo wzięłam jeszcze magiczną ampułkę z ,,totalnie nawilżającym" serum.
Serum skład ma może nie porywający, ale wygładza i zmiękcza przecudnie. Jak się po tym zestawie mają włosy?
po lewej - z lampą, po prawej - bez lampy
Odczuwalnie nie jest źle, ale izopropanol i tak daje w kość, więc trochę brakuje nawilżenia, szczególnie ,,puchatym" końcom. Rozczesać się dają (co przy wysokiej porowatości w parze z łagodnym detergentem nie jest aż tak oczywiste), są gładkie i miękkie. Nie widzę przy tym śladu obciążenia, wręcz zyskały na objętości. Najbardziej przeszkadza mi w sumie brak połysku i trochę zbuntowane końcówki.
Jak pisałam już kilkukrotnie, mam słabiutkie paznokcie i długie kolorowe pazurki oglądam z przyjemnością tylko u innych kobiet. Czasem wywiązuje się z tego jakaś rozmowa i tak ostatno usłyszałam o tytanowym manicure i obiecałam mały wpis o tym, czy faktycznie jest taki, jak o nim piszą. A piszą bardzo chwytliwymi hasłami! O tytanowym manicure można poczytać, jako o metodzie naturalnej, bezpiecznej i nad wyraz trwałej. Rozgryziemy więc dziś, czy ów tytan ma cokolwiek wspólnego z niebywałą wytrzymałością i czy jest to naturalny manicure ,,bez chemii". Zapraszam.
Tytanowy czyli...
wytrzymały? Zawierający tytan? Inspirowany Tytanem z mitologii? ;)
Typuję, że pierwsze skojarzenie, to trwardość i odporność na pękanie i odpryskiwanie. Bardzo słuszny krok marketingowy, bo dodatek tytanu sprawia, że stal jest jeszcze mocniejsza, do tego sam metaliczny tytan waży niewiele, a sprawuje się pod tym względem godnie. W manicure tytanowym próżno jednak szukać metalicznego tytanu, mamy za to jego związek: Tlenek tytanu TiO2. Z właściwościami metalicznego tytanu nie ma wspólnego nic poza faktem, że jest w nim... pierwiastek tytan. Zerknijmy na jegomościa:
Mhm, to taki niepozorny biały proszek, przypominający nieco transparentny puder albo zasypkę do pupy niemowlaka. Bardzo miękki nie jest (ma twardość szkła), ale za żadne skarby nie utworzy sam z siebie na paznokciach jednolitej, gładkiej, twardej powłoczki. Dzieje się tak właśnie dlatego, że jest bardzo trwały i odporny - mam jednak na myśli trwałość chemiczną i odporność na działanie innych związków: nie rozpuszcza się ani w wodzie ani etanolu ani acetonie. Do tego topnieje w ponad 1800oC, a i same jego reakcje z innymi związkami trochę temperatury potrzebują, co delikatnie mówiąc, przy manicure odpada ;)
A jakieś plusy?
Bieli jak szalony, dlatego chętnie używa się go w kosmetykach kolorowych (i farbach) - świetnie wydobywa jaskrawość koloru, wszystkie barwy wyglądają w jego towarzystwie żywo i o wiele lepiej kryją. To spory atut, bo można używać cieńszej warstwy.
A skoro już jesteśmy przy warstwie, to pora przedstawić głównego kompana tlenku tytanu. Jest to substancja powszechnie znana i lubiana nie od dziś, mianowicie proszek akrylowy. Polimer akrylu to główny składnik proszku, w którym zanurzamy posmarowany bazą paznokieć. Manicure tytanowy jest więc tak naprawdę jedną z akrylowych metod proszkowych. A jednak nic nowego
Zasadniczo sporo jest w przyrodzie sposobów, w jaki używa się akrylu. Metody proszkowe nie są szczególnie popularne w Polsce, ale nie znaczy to, że nieznane. Panokieć pokrywa się specjalną bazą (monomer z dodatkami), pudruje proszkiem polimeru i dodatków, znowu pokrywa wartwą monomeru z dodatkami do polimeryzacji i voila! Mamy paznokieć twardy jak... pleksi ;)
Akryl oczywiście ma swoje plusy: jest twardy i niezawodny. Sam mani tytanowy także być może prezencję ma dobrą i długo się trzyma, ale podkreślmy: jest to nadal akryl, tylko wykonany inną techniką. Co to ma do ochrony przyrody i wyjątkowej delikatności dla paznokcia? To już chyba wiedzą tylko osoby od reklamy ;)
Faktem jest, że zbiór chemii, jaką mamy w lakierach, akrylach i żelach, uczulić może każdego i o każdej porze dnia i nocy - są wszak polimery, monomery, barwniki, stabilizatory UV, aktywatory, inicjatory polimeryzacji i całe masy wszelkich dodatków. Są osoby, które źle tolerują zwykłe lakiery, takie z uczuleniem na hybrydę i takie, którym nie służy jeszcze co innego - nie da się obiecać z góry, że produkt tego typu będzie bezpieczny (spotyka się przecież nawet uczulenia na plomby, protezy i soczewki kontaktowe, które wykonywane są z tej ,,rodzinki"polimerów)
,,Naturalność" manicure tytanowego pozostawię bez komentarza. Nasuwa mi się za to jedynie jedno porównanie: do stwierdzenia, że silikony to czysta natura uzyskiwana z wody i piasku ;) Owszem, całkiem nieprawdziwe to stwierdzenie nie jest, ale z rzeczywistością wspólnego ma raczej niewiele.
Nie wiem, czy kiedykolwiek pisałam Wam o tym, jak bardzo lubię czytać stare książki i artykuły poświęcone kosmetykom. Z jednej strony ciekawią mnie same receptury (poza walorami użytkowymi, niektóre są naprawdę śmieszne* albo i trochę straszne), z drugiej - same trendy kosmetyczne. Weźmy podejście do cery trądzikowej - 30 lat temu lansowano podejście oparte na intensywnym odtłuszczeniu skóry (zupełnie, jak szorowanie tłustego naczynia), później zwrócono uwagę na rolę bakterii i walkę z nimi przy użyciu substancji antybakteryjnych (ostra dezynfekcja), jeszcze później zaczął dominować trend na intensywne, niemal ciągłe złuszczanie (jakby część naszej skóry była czymś zupełnie zbędnym), teraz bardziej zauważa się, że skóra żyje, więc próbuje się jakoś ją normalizować. Co będzie dalej? W pewnym stopniu każda osoba zastanawia się nad przyszłością, no i jeśli chodzi o przyszłość życia codziennego, im bardziej śmiałe prognozy snujemy, tym bardziej trafiamy (jako ludzkość) kulą w płot ;) Nie przeszkadza mi to jednak w żaden sposób amatorsko pofilozofować na ten temat, zapraszam więc do świata swoich wrażeń:
Surowce roślinne 2.0
Według mnie fala mody na naturalne składniki wcale nie osłabnie, ale
będą to raczej składniki II generacji niż te, które znamy obecnie.
Ekstrakty z roślin są naprawdę doskonałym surowcem, ale ciągle obchodzimy się z nimi w dość prosty sposób - wyciągamy z rośliny, co się da, rozpuszczając to w wodzie, etanolu lub inym prostym rozpuszczalniku, odparowujemy go i ładujemy ekstrakt do kosmetyku. Problem jest taki, że otrzymujemy w ten sposób dość wąskie spektrum związków, i co tu dużo kryć - czasem wszystkim dobrociom towarzyszy też przysłowiowa łyżka dziegciu - związek podrażniający skórę, o wyższej toksyczności niż pozostałe albo często uczulający.
Być może w przyszłości zaczniemy rozdzielać mieszaniny związków obecnych w roślinach, wzbogacając jedne kosmetyki w związki wzmacniające naczynka, drugie - w te ograniczające produkcję sebum, natomiat jeszcze inne - w te o działaniu przeciwstarzeniowym? Możliwa jest też wersja całkiem przeciwna - wyciągniemy z ziół to, co rozpuszczalne w etanolu, wodzie, CO2, niepolarnym rozpuszczalniku i połączymy to w jednym kosmetyku, wykorzystując lepiej potencjał roślin.
Być może pozbawimy olejki eteryczne związków, które stwarzają największe ryzyko podrażnienia skóry i zaczniemy używać ich we większych stężeniach? A może to metody biotechnologiczne posłużą nam do wyhodowania roślin o jeszcze większej zawartości składników aktywnych, a mniejszej - tych niezbyt pożądanych?
Kosmetyk na zamówienie - spora nisza
Mówi się, że personalizacja to trend przyszłości. Mi jednak wydaje się, że takiemu pełnemu dopasowaniu kosmetyku do osoby stoi na drodze dwóch potężnych wrogów - pieniądze i prawo. Unikalny krem na zamówienie to raczej sprawa dla osób, które mogą bardzo dużo zapłacić - testy i ocena bezpieczeństwa są obowiązkowe i płatne dla każdego kosmetyku o odrębnym składzie. Póki co, prawo dotyczące kosmetyków jest w Europie na tyle restrykcyjne, że musielibyśmy mieć do czynienia z co najmniej kilkoma stopniowymi zmianami (które, bądźmy szczerzy, wiążą się z regresem, jeśli chodzi o bezpieczeństwo), by dojść do sytuacji, że wykonanie kosmetyku na zamówienie stanie się opłacalne i zarazem dostępne cenowo dla zwykłego zjadacza chleba. Dlaczego tak sądzę? Koszt wprowadzenia jednego kosmetyku na rynek (chodzi mi tylko o badania i certyfikację, bez kosztów sprzętu, opłacenia osoby, która tworzy recepturę, opakowania etc.) to około 2-4 tysięcy złotych. Biorąc pod uwagę, że produkujemy masowo - żadne pieniądze. Biorąc pod uwagę, że przerzucamy cenę na pojedynczego klienta - spore ryzyko. Biorąc pod uwagę coś jeszcze lepszego - czyli, że płacimy tyle za krem? No właśnie - oto odpowiedź ;) Dodajmy, że przy większych problemach ze skórą zwyczajowo na zamówienie wykonuje się leki (zazwyczaj tanie).
Jak by jednak nie patrzyć, spore nadzieje są w częściowej personalizacji. Załóżmy, dwa kosmetyki o bardzo podobnym składzie - możesz wybrać czy wolisz myjadło w kostce czy żelu. Czy bardziej odpowiada Ci zapach róży czy ziół (a może ma nie pachnieć wcale) albo czy chcesz, by krem miał kolor biały czy zielony. Opcja wyboru jest ograniczona, ale masz na coś wpływ.
Myślę też, że coraz więcej marek zauważa, że ludzie zaczynają lubić robienie czegoś samemu. Zgadza się, że można nie mieć do tego wiedzy, ochoty lub sprzetu, ale i na to jest sposób: dostarczamy bazę, do której oferujemy kilka składników aktywnych do wyboru, jakoś zapach, pigment, trochę substancji zagęszczającej. Wystarczy szpatułka, butelka i łyżeczka. Wieszczę temu rozwiązaniu masową popularność i produkcję przez koncerny w rodzaju L'Oreal. Dlaczego? Spójrzmy: dla naszych rodziców luksusem było kupić meblościankę, która przyjechała do domu już złożona. Nasze pokolenie woli poskładać samemu mebelek z Ikea, ale mimo wszystko jeszcze nie piłujemy w domu desek ani nie wyrównujemy ich szlifierką, kiedy chcemy mieć stolik (do czego można porównać robienie kosmetyków od podstaw). Spece od marketingu wiedzą, że dobrze jest sprzedawać rozwiązania, które przypominają zabawę i nie ma przy nich ryzyka niepowodzenia (nikt przecież nie lubi płacić za grudki w kosmetyku i kiepski zapach).
Rewolucja opakowaniowa
Lubimy efektowne opakowania, ale też jesteśmy w miarę świadomi, co dzieje się z plastikowymi pudełeczkami, butelkami i tubami. Ta świadomość rośnie wraz z nowym pokoleniem, stąd sądzę, że w kwestii opakowań zapowiada się większa zmiana. Załóżmy, że do wyboru mamy polimery biodegradowalne, papier i szkło. Z papierem jest łatwo, o ile pakujemy suche produkty. Wtedy wystarczy zwykły, trochę bardziej wytrzymały karton. Gorzej, kiedy mamy do czynienia z balsamami czy tonikami - niestety, kartoniki typu Tetrapack, w które ładuje się mleko lub sok, do łatwych w recyklingu nie należą. Mamy jednak do dyspozycji szkło, które nie reaguje ze składnikami kosmetyków, łatwo je stłuc, umyć i wykorzystać ponownie. Albo nie tłuc, tylko przyjść z nim do sklepu po nową porcję kosmetyku i sądzę, że to właśnie stanie się to coraz bardziej popularne rozwiązanie.
Drugą ścieżką stają się opakowania jednorazowe, których podstawą są polimery biodegradowalne, do tego wyprodukowane z odnawialnych surowców jak np. polilaktydy lub biopoliestry. Coraz bardziej dopracowane, będą miały szansę przetrwać czas życia kosmetyku, ale łatwo rozpadną się, kiedy przyjdzie na to czas: na wysypisku, po dodaniu przyspieszających rozkład bakterii.
Zmierzch ery emulsji?
To najbardziej śmiała prognoza. Zwykle ze słowem ,,kosmetyk" kojarzy nam się krem. Od czasu do czasu sięgamy po żel, serum lub olejek, ale krem to coś, co na stałe wrosło w naszą świadomość - łatwo się aplikuje, szybko wchłania, wdzięcznie da się manewrować jego wyglądem (dodając barwników lub modyfikując konsystencję). Śmielej mówiąc, kremy to mali oszuści percepcji - dzięki nim potrafimy nałożyć na skórę składniki, których z osobna byśmy nie użyli w obawie, że są za tłuste, że zapchają, wysuszą, podrażnią. Jest jednak pewien problem z kremami, który dostrzegają szczególnie osoby z wrażliwą lub atopową skórą. To obecność emulgatorów. Standardowy krem to jego statystyczny producent, który woli dołożyć więcej emulgatorów, by emulsja się nie rozwarstwiła i trzymała fason przez długie lata. Pomyślcie sami, z ręką na sercu, co myślicie o rozwarstwionym kremie ;) Emulgatory są jednak substancjami powierzchniowo czynnymi i nasza skóra ich nie lubi, bo emulgują i ułatwiają usuwanie ochronnej warstwy lipidowej. Jeśli więc zastanawiasz się dlaczego Twoja skóra źle toleruje np. krem do rąk i po jego użyciu masz uczucie jeszcze większej suchości, to być może jest to kwestia emulgatora (np. Cetyl alcohol, Stearyl alcohol, Coco glucoside) na drugim czy trzecim miejscu w składzie?
Dobrze, ale jeśli nie emulsja, to co? Są inne sposoby ;) Najprostszy to preparat dwufazowy. Trzeba wstrząsnąć przed użyciem, nanieść na twarz i efekt jest ten sam, a unikamy całego szeregu nieporządanych składników, które lądują do ,,ładniejszej" emulsji. Czy zyska popularność? Myślę, że szansa jest duża, bo atopia i nadwrażliwość zaczynają występować coraz powszechniej.
A może niemal całkowicie pozbyć się matrycy kosmetyku? Całe działanie przejmują substancje aktywne przymocowane słabym oddziaływaniem ze stałym podłożem. Załóżmy, że tym podłożem jest cienka, ,,żelowa" warstwa przewodzących prąd polimerów, która przypomina znane nam hydrożelowe maski. Różni się od nich tym, że jest wyposażona w czujniki chemiczne (diagnozujące np. nawiżenie czy obecność stanów zapalnych), a do tego sama wprowadza do skóry właściwe substancje i to z efektywnością, jaką dają profesjonalne zabiegi. Ponieważ jest to w zasadzie hybryda urządzenia elektronicznego i kosmetyku, zapmiętuje nasze wybory, np. wydziela zapach, który lubimy, ogrzewa lub schładza naszą twarz, a jak przystało na nowoczesny wynalazek, sama czerpie i magazynuje energię słoneczną. Domyślam się, że brzmi to wszystko bardziej jak sen niż przypuszczenie, ale uprzedzałam, że zacznę wybiegać w przyszłość, prawda?
Na zakończenie dorzucam jeszcze krótki, amatorski filmik własnego autorstwa, który przygotowałam dawno temu na konkurs poświęcony rozwojowi technologii w codziennym życiu. Możecie pooglądać na nim właśnie tę ostatnią koncepcję :)
A jak Wy wyobrażacie sobie przyszłość kosmetyków i kosmetyki przyszłości?
*pamietam lekturę książki, w której autor (lub autorka) z przejęciem
opisywała żółwiowy tłuszcz jako perspektywiczną metodę walki ze strzeniem
się skóry
Moi drogeryjni ulubieńcy, jeśli chodzi o odżywki, to od dłuższego czasu świetnie wszystkim znane klasyki w rodzaju Oil Repair, żółtego Gliss Kur i olejkowego Timotei. Od jakiegoś czasu dołączył do nich jednak jeszcze jeden produkt - odżywka L'Oreal Elseve Magiczna Moc Olejków. I to właśnie on jest odżywką drogeryjną po którą sięgam najcześciej. Dlaczego?
Skład i działanie
Z pewnością skład nie jest tu głównym powodem. Mimo szumnej nazwy (bo jak widzicie, tak naprawdę powinien brzmieć: Magiczna moc gliceryny i silikonów" ;), skład wygląda raczej skromnie:
Określiłabym go jako humektantowo-silikonowy ;) Za złe można mu mieć przede wszystkim to, że oleje są dalej niż silikon i barwniki (i to głównie kokos, którego moje włosy za bardzo nie lubią), samych barwników jest mnóstwo (wszystkie te CI cyferka), pojawia się alkohol izopropylowy...
A jednak! Nie zaliczyłam po tej odżywce ani jednego Bad Hair Day. Włosy są po jej użyciu nawilżone, ale nie na tyle, by się puszyć, a przede wszystkim gładkie i miękkie. Nawilżenie jest ,,zamknięte" we włosach warstewką silikonu i olejków na tyle, że nie przesuszają się do następnego mycia. Odżywczej maski oczywiście nie zastąpi, a na dłuższą metę dostatecznie nie dociąża, ale z drugiej strony - od odżywki oczekuję przede wszystkim tego, żeby włosy wyglądały na zadbane.
Odżywkę można nałożyć na bardzo krótko - dziesięć minut czy minutę - efekt będzie taki sam. Właśnie dlatego tak ją lubię: kiedy nie mam czasu na cięższą maskę, olej czy żel lniany, ,,Magiczna Moc Olejków" ujarzmia suche i niesforne włosy, nie obciąża, i wymaga naprawdę minimalnej ilości czasu.
Uwielbiam robić kosmetyki. W przeciwieństwie do emulsji, które w laboratorium wychodzą świetnie, a w domu różnie bywa, mydło wychodzi mi zawsze. To jest: zawsze nadaje się do użycia i zawsze sprawdza się (przynajmniej do twarzy) nie gorzej od dobrego kosmetyku, który kupię gotowy.
Tym razem postanowiłam połączyć to, co dobre z tym, co... równie dobre i dodałam do mydła glinki ;) A właściwie dwóch: czarnej i różowej. Czy jestem zadowolona z tej mikstury dowiecie się później, ale jedno jest pewne - sama metoda produkcji mydła na gorąco (czyli z gotowaniem) spodobała mi się i z pewnością ją jeszcze wykorzystam.
Kwestia produkcji mydła to temat rzeka. Sympatycy tej czynności wyróżniają metodę zimną i gorącą. Dotąd zazwyczaj korzystałam z zimnej, czekając kilka tygodni, aż reakcja zmydlania zajdzie niemal w całości. PTym razem postanowiłam jednak skusić się na metodę gorącą, ponieważ:
mydło jest gotowe tego samego dnia
Kiedy już szczęściwie znajdę ochotę na dokładnie wysprzatanie swojego kącika zabaw kosmetycznych, mogę jednego dnia przygotować masę, uformować i ozdobić ją oraz od razu używać.
łatwiej jest dodać aktywne lub dekoracyjne dodatki
Nie warto dodawać większości dodatków, gdy mydło jest niedojrzałe. NaOH (KOH także to dotyczy) między innymi denaturuje białka, zmienia strukturę cukrów (zarówno prostych, jak i złożonych), zobojętnia kwasy i strąca wodorotlenki z wielu rozpuszczalnych soli. Ułatwia też zajście wie(eee)lu reakcji między poszczególnymi składnikami, stąd w największym skrócie - nie polecam.
Weźmy tytułową glinkę jako przykład - sporo minerałów obecnych w kaolinie reaguje z NaOH. Dlatego jeśli chcielibyśmy zrobić mydło z jej dodatkiem na zimno i cieszyć się równie dobrym efektem, musielibyśmy poczekać aż masa mydlana dojrzeje, rozdrobnić ją, przetopić i dopiero dosypać glinki. Kiedy stosujemy metodę na gorąco, masę mamy od razu w naczyniu i od razu bez grudek, czyli łatwo mieszającą się.
można sobie pozwolić na więcej zabawy z dziećmi
To dla mnie główny atut. Pierwszą część robię sama, ale kiedy jest już prawie gotowe (czyli nie żrące, a gorące), zapraszam do działania córeczkę. Tutaj domyślam się, że zdania w temacie dzieci+gorąco i dzieci+chemikalia mogą być podzielone, więc nie nakłaniam, tylko piszę, że jest taka opcja. Młoda chemiczka ma kontakt z gotowaniem w domu i przedszkolu, mam na nią oko, jest w okularach, a używane substancje są bezpieczne, o ile się ich nie zjada. Jeśli ktoś ma wątpliwości co do dzieciaka, chemii lub samego siebie, niech postepuje w zgodzie z przekonaniem, a nie tym, co piszę - koniec wstawki BHP ;)
Kończy gotowanie, sprawdza pH papierkiem, dosypuje dodatków i nakłada do foremek. Czy to lubi? Cóż, jako odpowiedź niech posłuży fakt, że sporo wolnych dni zaczyna się u nas pytaniem: ,,Mamusiu, a zrobiiiiimy dziś kosmetysie?"
Na czym polega robienie mydła ,,na gorąco"?
W największym skrócie na tym, żeby wykorzystać to, że w podwyższonej temperaturze cząsteczki mają większą energię, więc reagują szybciej i można uniknąć kilkutygodniowego leżakowania.
Pierwsza część wygląda identycznie, jak w metodzie zimnej (dlatego linkuję opis czynności)- jest roztwór NaOH, jest też olej. Mieszamy blenderem (robię to od razu w nierdzewnym garnku), ale zamiast wlewać do formy, stawiamy wszystko na gaz. Gotujemy, mieszając od czasu do czasu przez około godzinę (jeśli ogień będzie konkretny, to znacznie krócej).W tym czasie uzupełniamy małymi porcjami wyparowaną wodę, kiedy widzimy, że mydło zaczyna się łatwo przypalać.
Kiedy mydło jest gotowe? Pierwszy warunek to pH. Sprawdzamy na maleńkiej porcji mydła (czubek łyżki) wymieszanej z wodą (najlepiej przygotować sobie szklankę z boku). Kiedy pH będzie wynosić między 7 a 8,5,mydło można doprawić, czym uznamy za słuszne.
Ile czego użyć? Czy muszę mieć wagę?
Do obliczeń z miejsca polecę SoapCalc. Poniżej pokażę screeny, jakie to zmyślne cudo:
Wybieramy rodzaj oleju i wodorotlenku, a kalkulator oblicza, ile ługu musimy użyć na daną ilość oleju i podaje to w gramach. Jeśli jednak ktoś nie dysponuje wagą techniczną ani kuchenną też nie musi bardzo się przejmować. Możliwe jest przybliżone określenie proporcji objętościowych. Do swojego mydła użyłam oleju oliwnego (pomace), dokładnie litra. Gęstość olejów oliwnych (i większości olejów spożywczych) to według różnych źródeł 0,8-0,9 kg/l, czyli litr tej oliwy będzie ważył między 800g a 900g. Ponieważ nie sprawdzimy tego bez wagi, przyjmijmy wartość dokładnie pośrodku, czyli 850g i tą właśnie wpiszmy w kalkulator.
Teraz czas na wartość 'Super Fat'. Ustawiam ją zwykle odruchowo na 10%, ale przy ciepłej metodzie nie trzeba się nią aż tak bardzo przejmować - gdyby tłuszczu było za mało, łatwo dodać go w trakcie gotowania. Jeśli więc kilka razy pod rząd macie sytuację, że sprawdzacie pH mydła, a ono cały czas się nie obniża, spróbujcie dodać trochę jakiegokolwiek oleju. Prawdopodobnie było go za mało wcześniej.
Pozostała jeszcze ilość wodortlenku i wody. W pole 'Water as % of oils' wpisać możemy w zasadzie dowolną wartość i niezbyt się nią przejmować (jak widać, wpisałam 50, ale nie użyłam aż tyle) - wody musi po prostu być tyle, żeby wodorotlenek się rozpuścił. Jeśli mydło w czasie gotowania będzie zbyt gęste, można jej dodać, a jeśli zbyt rzadkie - odparować ją.
Teraz już pozostaje kliknąć, żeby kalkulator policzył, ile NaOH nam trzeba:
Wodorotlenek wyskakuje nam jako wartość podana w gramach. Ale na to też jest sposób! Na opakowaniu prawdopodobnie będzie podana taka wartość, jak gęstość nasypowa. Mój ma postać drobnych pastylek o ok. 2mm średnicy i jego gęstość nasypowa to 1,14 g/cm3. Centymetr sześcienny to inaczej ml. Wartość może być też podana w kg/m3. Teraz pozostaje tylko znaleźć gęstość nasypową swojego odczynnika, odczytać wartość z ,,mydlanego kalkulatora" i posłużyć się banalną proporcją, jak ta zapisana poniżej:
masa przypadająca na 1cm3 według gęstości nasypowej [w gramach] - 1cm3
masa z przepisu z kalkulatora [w gramach] - x [w cm3]
czyli u mnie:
1,14g - 1 cm3
102,55g - x cm3
x= (102,55 x 1)/1,14
x= 89,96 cm3
Jeśli mamy miarkę do odmierzania objętości (np. miarki do ciasta czy nakrętki z syropu) to 90 cm3 (czy jak kto woli ml) nie jest już żadnym problemem.
Pozostaje już tylko dodatek, czyli glinka. Ja użyłam po 50g różowej i czarnej glinki Fitocosmetic.
A jak z samym mydłem?
To chyba pierwszy raz, kiedy bardziej odpowiada mi wariant ,,biały", czyli mydło bez żadnych dodatków. Nie o to chodzi, że glinka się nie sprawdza na skórze. Sprawdza się właściwie bardzo fajnie, ale jest w niej sporo krzemionki, więc rysuje i paskudzi moją plastikową mydelniczkę. Za to kostka mydlana z glinką jest twardsza i wytrzymalsza, więc z tego względu można się skusić ;)
Moje zamiłowanie do klasycznych zapachów wcale nie maleje. Nie dziwi więc, że wprost przepadam za wszystkimi perfumami domu L.T.Piver. Gdybym miała porównać noszenie perfum, które wychodzą spod ich rąk (czy nosów, jak kto woli), do noszenia ubrań, to byłyby to przede wszystkim te uniwersalne, przyjemne dla skóry i nie rzucające się w oczy. Z doskonale wykończonymi i zabezpieczonymi szwami, które nie przekręcą się nawet po setnym praniu, ze szlachetnej bawełny, delikantnej wełny, pachnącej, połyskującej skóry... Wprawne oko dostrzeże kunszt wykonania, ale też osobom, które gustują w najnowszych krojach i ostentacyjnych detalach, wydadzą się po prostu nudne. To perfumy, które nosi się dla siebie, które nie będą uwierać swoją intensywnością w upale, z którymi przyjemnie się śpi i które naturalnie przenoszą do świata marzeń.
Doskonale skomponowane, z wyraźnym podziałem na trzy części kompozycji, umiarkowaną projekcją i perfekcyjnym (w niewymuszony sposób) wydźwiękiem każdego składnika, są moimi ulubieńcami, niezależnie od charakteru. Dziś na tapecie cedr i skóra - Cedre i Cuir. Niby niszowce, ale bardzo przystępne dla każdego nosa.
Cedr, słońce, herbata i łóżko
Cedre to kompozycja ciepła, ale nie w słodki, lecz słoneczny i leniwy sposób. Tytułowy cedr jest oddany w sposób przywodzący na myśl popołudnie. Jest to południe nie byle jakie: na południu Europy, leniwy dzionek, rozgrzane drzewa roztaczają swój aromat. Podczas spaceruju czujesz nie tyle igliwie, co właśnie drewno, do tego przyniesiony przez wiatr zapach łąki pełnej lawendy. Wracasz do domu i przesiadujesz na tarasie z aromatyzowaną, czarną herbatą (bergamotka i... paczula?). Jest jeszcze ciepło, ale czujesz już w powietrzu jesień. W domu czeka kominek, spory zapas drewna, niezaścielone przez cały dzień łóźko. I ten domowy nastrój, w którym domiuje pościelowe piżmo, trwa aż do końca. Zapach ucieka ze skóry po ok. 5 godzinach. Cuir - tak pachną opowieści z przeszłości
Tak się teraz zastanawiam, czy z przystępnością dla każdego nosa, którą obwieszczałam we wstępie trochę w tym wypadku nie przesadziłam. Z jednej strony Cuir to skóra lekka, nie ma intensywnego, zwierzęcego (żeby nie powiedzieć: zapoconego ;) charakteru, jak się czasem w perfumach zdarza, z drugiej jednak, jest to kompozycja odczuwalnie w stylu retro. Otwarcie jest ostre, aż świdruje w nosie. Już od początku czujemy skórę, ale najciekawsza jest po dłuższej chwili, gdy traci na sile i dopuszcza do głosu ambrę i miód. Zapach jest charakterny, śpiewny, bogaty i (co zadziwia) taki... prawdziwy? Stajemy przed opowieścią w której nie ma pozerstwa, napięcia i patosu. Bo to nie jest żadna stylizacja na vintage, to jest zapach dawnych czasów. Więc wspominamy, a kompozycja podtyka nam pod nos to świeżość kardamonu, to słodycz neroli i cynamonu, to lekko tlące się labdanum i olibdanum... I jeszcze jedną ciekawą nutę, rzadko obecnie spotykany mech dębowy. Mimo, że podział perfum na damskie i męskie wcale mnie nie rusza, a 90% mojej kolekcji stanowią zapachy deklarowane jako męskie, to muszę przyznać, że mech faktycznie nawet mi od razu przywołuje na myśl faceta. Dlatego lubię Cuir i na skórze swojej i na skórze swojego męża i bez bicia przyznam, że lepiej pachnie na nim. U mnie jest dużo fajnych dymków i klimatów ogniska, ale u niego piękny miód, ambra, ugładzony mech, no i błyszcząca, starzejąca się z klasą skórzana teczka, buty, rękawice... Zapach jest całkiem trwały i wytrzymuje 7 godzin.
Bywa, że wątpliwy z naszego puntu widzenia składnik bardzo przyczynia się do polepszenia efektu działania kosmetyku. Wpływa albo na skuteczność albo chociaż na percepcję.
Bywa też, że kiepski skład kosmetyku pakuje się w luksusowe opakowanie i wzmacnia pożądanie wysoką ceną, słabszą dostępnością (np. tylko apteki) lub ciekawą reklamą.
Który z tych dwóch przypadków dotyczy etanolu i propanolu czyli składników określonego w składzie jako alcohol denat, ethanol, isopropanol lub isopropyl alcohol? Czy jest pożądany i konieczny, akceptowalny czy zbędny, a nawet szkodliwy? Sami zadecydujcie. Ja przedstawię kilka powodów, dla których producenci umieszczają go w swoich wyrobach.
,,Alcohol" to nie zawsze to, co nasuwa się na myśl, jako pierwsze
Pierwsze kosmetyczne skojarzenie ze słowem alkohol? Oczywiście spirytus salicylowy. Czyli wodnista, bardzo szybko odparowująca ciecz, wysuszająca skórę.
Jej głównym składnikiem jest oczywiście etanol (Ethanol, Ethyl alcohol, Alcohol Denat), ale prawie wszystko, co przeczytacie w dalszej części posta, dotyczy też izopropanolu (w kosmetykach jako: Isopropanol, Isopropyl Alcohol)
W produktach do pielęgnacji znajdziemy też mnóstwo innych alkoholi, m.in. : cetylowy (Cetyl Alcohol) , stearylowy (Stearyl Alcohol), ich mieszaninę (Cetearyl Alcohol), alkohol tłuszczowy z nasion kapusty (Brassica Alcohol), kokosa (Coco Alcohol), alkohol oleinowy Oleyl alcohol i inne, które mają duże cząsteczki. Wszystkie wyglądają podobnie po poniżej przedstawionego alkoholu oleinowego, czyli poza grupą hydroksylową, mają sporych rozmiarów łańcuch węglowodorowy.
W związku z taką budową, są najcześciej ciałami stałymi. Zalicza się je do alkoholi tłuszczowych i zgodnie z tą nazwą zachowują się raczej jak tłuszcz niż wspomniany spirytus. Używa się ich często jako emulgatorów, są też emolientami. Ale nie o nich dziś. W tym poście poruszymy temat kontrowersyjnych, ,,spirytusopodobnych" alkoholi ;)
Wydaje Ci się, że świetnie czujesz, jak Twój krem nawilża? A może to tylko alkohol?
Trick stary jak świat. Już przy aplikacji czujesz chłód, orzeźwienie, to, jak ,,spragniona skóra pije wodę". Jeśli chodzi o najpopularniejsze obecnie lekkie kremy, które zawierają 70 - 80% wody, naszą perepcję oszukuje w nich najczęściej etanol (czasem także dodatkowo mentol). Szybciutko odparowując ze skóry, delikatnie schładza jej powierzchnię i daje uczucie orzeźwienia. Jeśli macie około trzydziestki, być może pamiętacie wprowadzenie na rynek kremu Nivea Soft? Reklamowany był przez skojarzenie z letnim deszczem. Dziś, w czasach zwiększonej świadomości, skład wydaje się taki sobie. Ale uczucie ,,WOW! Ale nawilża!", które odczuwało się po aplikacji spowodowało, że stał się hitem i przez wiele lat utrzymał tą pozycję.
Lśniące włosy. Ale tylko raz.
Zazwyczaj włos porównuje się do rośliny. Jest cebulka, jest łodyga, sa łuski, które kojarzymy z otwieraniem się i zamykaniem się, jak u żyjącego kwiatu. Zgrabny opis, ale jeśli chodzi o same łuski, nie do końca prawdziwy: samymi kosmetykami pielęgnacyjnymi nie jest wcale tak łatwo sterować ich przepuszczalnością (czyli mitycznym otwieraniem i zamykaniem się).
Ale do rzeczy. Łuski są bardzo odporne na wodę i chemikalia. Dlatego właśnie chronią miękki i chłonny rdzeń włosa przed zniszczeniem. Wyobraźmy je sobie, jak płytki na ścianie. Kiedy lśnią najbardziej? Wysmarowane czymś tłustym czy solidnie odtłuszczone i umyte? Tak właśnie działa etanol w kosmetykach nabłyszczających - odtłuszcza powierzchnię łusek i sprawia, że wszystko, co na nich pozostało, jest równomiernie rozprowadzone. Niestety, przy tym wysusza i stosowany częściej (szczególnie na włosach, w których naturalny kształt łuski i ich ułożenie nie do końca chroni rdzeń) może sprawić, że włosy będą suche i kruche. Podobnie z włosami zniszczonymi.
Czy alkohol przełamuje bariery? Barierę ochronną skóry na pewno
Jeżeli stosujemy na skórę jakiś wyciąg ziołowy lub płyn kosmetyczny/leczniczy z konkretnym składnikiem, który ma dotrzeć do głębszych, żywych warstw naskórka, to tak naprawdę walczymy trochę z własną barierą ochronną. Etanol w tym pomaga.
Skórę, która ma przyjąć aktywny składnik można również przygotować peelingiem, usuwając część warstwy rogowej (czyli martwych komórek zlepionych sebum). Nie rozwiązuje to jednak problemu całej bariery hydrolipidowej, którą cieżko sforsować. Można to trochę porównać do leczenia rany przez plaster. Lek aplikowany na plaster, a nie na ranę jest mniej skuteczny. Stąd w kosmetykach etanol, który rozluźnia nasz naturalny ,,plaster" i pomaga czynnej substancji przez niego przejść.
Ponieważ rana bez plastra jest znacznie bardziej narażona na niebezpieczeństwa, pojawiają się natychmiast inne pytania: Czy skóra jest wystarczająco chroniona przed czynnikami z zewnątrz? Czy bardziej jej taką kuracją pomagam czy szkodzę? Oczywiście, równocześnie do np. kuracji ziołowej z etanolem, można stosować kosmetyki, które pomogą odbudować barierę. Osoby z cerą wrażliwą, alergiczną lub atopową wiedzą jednak, że nie jest to takie proste. Osobiście sama skupiam się raczej na uszczelnianiu bariery lipidowej niż docieraniu z aktywnymi składnikami w głąb naskórka.
Bakterie nie przepadają za alkoholem
Alkohol wysusza skórę i narusza barierę ochronną, ale jedno trzeba mu przyznać - jest chyba najłagodniejszym i najbardziej nieszkodliwym dla człowieka konserwantem. To znaczy, ogranicza rozwój mikroorganizmów, bo np. substancji czynnych przed utlenieniem nie ochroni. Znacznie wyprzedza pod tym względem także naturalne olejki eteryczne, które zawierają sporo toksycznych substancji. Spójrzmy prawdzie w oczy: wątrobie szkodzi dopiero po regularnym używaniu dużej ilości (nawiasem mówiąc, wprowadzić się w stan upojenia alkoholowego można także drogą wziewną i przez skórę, ale kosmetyki nie stwarzają raczej ryzyka pod tym względem), nie kumuluje się w organizmie... Wada jest taka, że trzeba wlać go do kosmetyku na tyle dużo, że wpływa silnie na jego działanie.
Alkohol w bazie kosmetyku
Baza czyli to, co ma rozpuścić składniki i ułatwić ich połączenie. Alkohol rozpuszczalnikiem świetnym jest (to taka chemiczna parafraza: ,,Słowacki wielkim poetą był" ;). To, czego nie rusza sama woda, a niekoniecznie chcemy rozpuszczać to w tłuszczu, ma szansę polubić się z alkoholem.
Co na przykład? Roślinne substancje czynne (np. sporo terpenów), rozmaite olejki eteryczne i ogólnie związki zapachowe. Perfumy nie bez przyczyny są oparte na alkoholu - dzięki niemu udaje się zachować przejrzystość płynu i jednolity zapach bez konieczności wstrząsania flakonikiem. Podobnie z ziołowymi płynami antyseptycznymi, odstraszającymi owady czy pobudzającymi wzrost włosów - dzięki alkoholowi używa się ich łatwiej i stanowczo lepiej wyglądają.
Przyznam szczerze, że poza perfumami i mgiełkami na owady, raczej staram się unikać kosmetyków zawierających alkohol. Nie służą mojej dość wrażliwej cerze, nie mówiąc już nawet o włosach. Za to nie mogę się napatrzyć na zdrowe włosy mojej mamy potraktowane maseczką z zółtka i koniaku. A jak jest u Was?
moje skromne zbiory hybrydowe - polecam szczególnie bazę Indigo i ,,lusterko" Silcare
Czasem zdarza się, że ktoś zadaje mi ciekawe i wnikliwe pytania dotyczące kosmetyków, których nie używam/używam rzadko albo z którymi nie mam zbyt wiele do czynienia. Tak właśnie jest w przypadku lakierów hybrydowych, hybrydowych preparatów do przedłużania paznokci czy żeli.
Sama miałam je na dłoniach zaledwie kilka razy i o ile efekt potrafi być imponujący, o tyle u mnie jest też na tyle krótkotrwały, by demotywować zarówno do regularnego robienia we własnym zakresie (czas) i u profesjonalisty (pieniądze ;).
Wróćmy jednak do tematu lakierów hybrydowych i ich moczenia w wodzie. Zdarza mi się usłyszeć lub przeczytać, że można z nimi robić dosłownie wszystko i nawet nie drgną, jak i liczne ostrzeżenia przed długotrwałym kontaktem z wodą. Moje doświadczenie wskazywałoby raczej na to, że długo moczyć absolutnie nie warto, ale koleżanka spytała mnie też ostatnio: ,,a niby dlaczego?"
Spójrzmy na to z punktu widzenia chemika:
Z czego zrobiony jest lakier hybrydowy
W przeciwieństwie do klasycznych lakierów do paznokci, za tworzenie powłoki i jej trwałość odpowiadają w hybrydzie głównie akrylany i metakrylany. Przemawia za tym fakt, że są tanie oraz pięknie i szybciutko polimeryzują w UV.
W lakierze mamy trochę większych, częściowo spolimeryzowanych (tłumacząc na polski: zbitych w dłuższy łańcuch powtarzających się fragmentów) cząsteczek i trochę małych, które mogą się z nimi połączyć.
Te większe nazwalibyśmy oligomerem. W popularnym Semilacu jest to oligomer uretano-akrylanu (podobne można pooglądać sobie w TYM patencie).
Teraz czas na mniejsze. Są bardzo ważne, bo to one ,,chwytają" długie, przesuwające się łańcuchy oligomerów i tworzą z nich pod wpływem światła trójwymiarową sieć. Szczególnie popularny jest HEMA czyli 2-hydroksyetylo metakrylan.
Co to właściwie ma do wody?
To, że zarówno akrylany, jak i metaktylany tworzą eleganckie hydrożele o dużej zawartości wody. Materiał uzyskany w wyniku polimeryzacji HEMA na ten przykład, potrafi nagromadzić aż 38% wody. Niestety, po wciągnięciu jej, ma znacznie gorsze właściwości mechaniczne. To znaczy, gorsze, jeśli malujemy nimi paznokcie. Polimer HEMA jest bowiem dość dobrze poznany ze względu na to, że produkuje się z niego miękkie soczewki kontaktowe. Nasza ozdoba paznokcia, po wymoczeniu w wodzie staje się do nich coraz bardziej podobna: coraz miększa, coraz łatwiejsza do rozerwania, coraz bardziej giętka. Im więcej jest wody w polimerze, tym łatwiejsze przenikanie jonów, wody i gazów przez lakier.
Nie dziwi więc, że większe jest ryzyko tego, że hybryda po prostu zacznie odchodzić płatami lub wręcz się odklejać od płytki paznokcia.
A może primer?
Jeśli chodzi o samo wiązanie samej wody, to niewłaściwy trop ;) Primer zawiera najcześciej kwas metakrylowy, który, jak się okazuje... pozwala nagromadzić jeszcze więcej wody w polimerze. Dodatek kwasu metakrylowego do polimeryzacji poprawia jednak właściwości mechaniczne wielu polimerów, więc są one, ogólnie mówiąc, bardziej wytrzymałe. Lakier leżący na nieco twardszym primerze i częściowo z nim zespojony może dłużej utrzymać się na paznokciu.
Mimo wszystko jednak, całość jest znacznie słabsza po zażyciu sporej dawki wilgoci. Przy sprzątaniu lepiej więc sięgnąć po rękawiczki, zmywarkę i innych mieszkańców naszego domu, a dłonie moczyć tylko na basenie i nad morzem. Skoro lakier odpadnie, to przynajmniej w miłych okolicznościach ;)
